Ghouranie!

Najszybsze konie. Najdziksi, najbardziej szaleni wojownicy, o których bitewnej furii krążą legendy.

Kierowany przez Hondelyka Pok przyśpieszył trochę i dogonił Cadrona. Kiedy łeb konia zrównał się z jeźdźcem, Hondelyk krzyknął:

- Porzuć ciało!

Cadron zmierzył odległość do bramy, zerknął do tyłu. Odeszła mu ochota na otwarcie ust, ale pokręcił głową i wrzasnął:

- Pędź, niech otworzą bramę! - I dodał w myślach: I niech zrobią to wcześniej, niż te dzikusy dosięgną mnie ze swych łuków!

Główny bastion murów, połykający drogę, mieścił także olbrzymią bramę ze zwodzonym, teraz opuszczonym mostem. Wciąż była zamknięta, choć już nawet z tej odległości było widać, że na murach zaczęły się uwijać sylwetki strażników. W strzelnicach obramowujących bramę błysnęło światło, znak, że załoga pośpiesznie obsadza stanowiska.

- Mogą myśleć, że to podstęp! - krzyknął Cadron. - Pokaż im swoją twarz!

Przyjaciel zerknął do tyłu i uznawszy racje Cadrona, przynaglił Poka i pognał do twierdzy. Mieli do niej jeszcze około stagga, akurat tyle, by utrzymać przewagę i wpaść pod zbawienną osłonę murów.

Pod warunkiem, rzecz jasna, że brama będzie otwarta.

Kilkanaście kroków przed rozpędzonym Gaberem w kamienisty szlak uderzyła długa strzała; musiała przewędrować kawałek nieba w poszukiwaniu celu i najwyraźniej była ciężka, bo wbiła się w drogę, na której spod końskich kopyt wybijających werbel tryskały kamienie. Cadron pomyślał przelotnie, że przed takim pociskiem nie uchroni i zbroja, szczególnie gdy się jej nie ma. Odruchowo naprężył się, ale - nie chcąc zakłócać równowagi galopu - nie przywarł do szyi konia, spróbował upakować ciało w jak najmniejszy tobołek; oddychał płytko i nie zamierzał już patrzeć do tyłu. Coś miękko pacnęło tuż za jego plecami.

Trafili w ciało tego biedaka, przebiegło mu przez myśl. Łokieć wyżej i mnie by uskrzydlili.

Przed nimi coś przeciągle zgrzytnęło i potężna, okuta brama zaczęła się rozwierać, niechętnie, jakby z wahaniem, ale jednak. Z tyłu dobiegał uciekinierów długi wibrujący wrzask kilkudziesięciu ścigających. Gaber uznał, że nie ma co oszczędzać sił na inne czasy, zachrypiał i niespodziewanie jeszcze przyśpieszył. Draniu, nie dajesz z siebie wszystkiego w byle ucieczce, rozczulił się Cadron. Hondelyk przed nim zwolnił i długo patrzył do tyłu - ocenił jego szanse, po czym machnął uspokajająco i krzyknął coś do obsady murów. Po chwili zręby najeżyły się kilkudziesięcioma strzałami, które wnet pomknęły nad głowami przyjaciół, gdzieś za ich plecy. Brama otworzyła się na tyle, by jeździec, nie zsiadając z konia, mógł przez nią wjechać. Z tyłu, tuż za plecami Cadrona znowu rozległ się dźwięk jak poprzednio, i znowu uciekający nie zawracał sobie głowy odwracaniem się i sprawdzaniem jego źródła. Druga fala strzał poleciała na ścigających, a uciekający wpadli na most i zaczęli ściągać wodze. Końskie kopyta krótko i głucho zadudniły na moście i wykrzesały echo ze ścian barbakanu, i po chwili otoczyły uciekinierów lepiej lub gorzej uzbrojone i różnie opancerzone sylwetki. Konie, jak na komendę, jednocześnie zachrypiały, Pok groźnie wyciągnął pysk w stronę najbliższego żołnierza. Jeźdźcy zeskoczyli i, zerknąwszy za siebie, na zamkniętą już z powrotem bramę, odetchnęli. Hondelyk wskazał coś za plecami przyjaciela - w ciele martwego nieszczęśnika tkwiły dwie długie strzały z podwójnymi lotkami.

- Dziękujemy - powiedział Hondelyk. Rozejrzał się w poszukiwaniu dowódcy, ale nikt nie wysuwał się na czoło załogi. Oczy w ponurych zaciekawionych twarzach były wpatrzone w wydłużony tobół na grzbiecie Poka. - Spotkaliśmy tego nieszczęśnika kilka chwil temu, zakatowali go na śmierć. Zmarł na naszych rękach, zdążywszy tylko wychrypieć coś, co dopiero niedawno zrozumiałem: "Ghouranie".