Tu jest kilka apetycznych momentów:

1. to jest pierwszy tom cyklu, który pierwszy wydawca nie chciał rozwijać, może dlatego, że popełnił błąd, publikując w swoim reklamowym folderze streszczenie kryminału z ujawnieniem głównego zbrodniarza. Nie wytrzymałem i wytknąłem ten błąd wydawnictwu, co poskutkowało urazą i porzuceniem dobrze – mimo tego kiksa – zapowiadającego się cyklu. Trudno…
2. wydawca, który uwierzył w nasz potencjał (Agora), uznał, że należy czytelnikowi podsunąć pierwszy tom, żeby cykl pochłonął go całego, od kapelusza po podeszwy, zwłaszcza, że – jak nam się wydaje – potencjał zadowolenia czytelnika powinien z tomu na tom rosnąć!
3. logiczne jest podanie fundamentu, skoro serwuje się trzy tomy, pracuje nad czwartym i zastanawia nad kolejnymi i „okolicznymi”, bo chcemy tworzyć całe Uniwersum Winklera

Zawsze bawiła mnie penetracja całego gatunku i jego okolic, pisałem SF, pisałem, nie wiem czy nie pierwszy w PRL fantasy („Śmierć Magów z Yara”), fantastykę kryminalną (cykl o Owenie Yeatesie), horrory SF, w końcu rzuciłem się nawet na powieść współczesną, manistreamową („Kogel-Nobel”), kryminał klasyczny jest logicznym ciągiem dalszym tej penetracji literatury. Nowością jest tylko działanie w tandemie, choć i tu są precedensy: „Testament Baphometa” z Rafałem Dębskim i „Upalna zima” z trzema innymi współautorami.

A który z gatunków uważacie za bardziej wymagający – kryminał, czy fantastykę naukową?

Oba są, naszym zdaniem, bardzo wymagające. Powiedzmy sobie szczerze, mainstream może być nudny, utwór gatunkowy – NIE! I kryminał i fantastyka muszą wchłonąć czytelnika zmysły, zająć go na kilka godzin. Trzeba się napracować, żeby stworzyć rzecz stylową, wartościową i zajmującą. Czy to się udaje – osądzą czytelnicy.

Czytelnicy – osądźcie dobrze!

Od samego początku działamy bardzo spontanicznie, artykułujemy pomysły, spieramy się, dochodzimy do porozumienia i przerabiamy. Jednak w pewnym momencie trzeba dodać  trochę dyscypliny. I tu wkracza mistrz – EuGeniusz. To on ma doświadczenie i wypracowany warsztat, a ja mu ufam! Praca w duecie, choć czasem upierdliwa, daję nieocenioną możliwość spojrzenia na to, co się napisało ”innym” okiem, a to jest bardzo przydatne.

Czasem te drugoplanowe są mocno na pierwszym planie, to trochę tak jak z Holmesem i Watsonem, nie ma jednego bez drugiego. Postać Romy, sama w sobie barwna, zabawna i mądra, miała też być lustrem w którym widzimy, jaki naprawdę jest Tomek Winkler. Uczucia, jakimi darzy babcię mają czytelnikowi pokazać, co to jest za człowiek, niezależnie od tego, że czasem musi być twardzielem.

Z pewnością tak. Jednak, w każdej dziedzinie życia trudno odciąć się od przeszłości, bo jakoś  nasze życie z niej wynika. Nasze zachowania,  konkretne działania, obsesje, traumy, dewiacje, jak twierdzą naukowcy mają swoje źródło w dzieciństwie lub przeszłości.

Czy tego chcemy czy nie życie podsuwa pomysły, skojarzenia, nawet dialogi! Stosunkowo często w powieści lądują fragmenty podsłuchanych w sklepie czy tramwaju rozmów. Trudno, ja swoim znajomym powtarzałem przez lata, że cokolwiek przy nas mówią może wylądować na kartach powieści. Pogodzili się z tym. Niedawno powiedziałem jednemu z przyjaciół, że jego przygoda z Leonadrdem Cohenem wylądowała w powieści, ucieszył się i nawet pogodził z koniecznością przeczytania całej, żeby znaleźć ten fragment.

Nie jestem pewien, czy Polska jest jakimś wyjątkiem. Patrząc na mnogość skandynawskich autorów można sądzić, że przynajmniej tam czytelników jest wielu. Poza tym – są mody i trendy. Aktualnie jesteśmy na szczycie fali zainteresowania kryminałem. Kto wie, może za rok okaże się, że western zacznie rosnąć w siłę, a ludzie ostatnie grosze będą wydawać nie na browca a na kolejny „Pojedynek w południe”?

Wiadomo, to jest marzenie każdego autora. Chcielibyśmy zobaczyć Tomasza na ekranie, ujawniamy, że na własne potrzeby określiliśmy, że przypomina on Andrzeja Chyrę, bardzo przypomina. A babcia! Ech, gdyby żyła Danuta Szaflarska! Jednocześnie jesteśmy pełni obaw, że ekranizacja poszłaby w niewłaściwą stronę. Ale i tak – mieć ekran lub nie mieć? Wybieramy – mieć!

Same tarapaty, bo wiadomo, że prywatny detektyw to murowane kłopoty(„Kłopoty to moja specjalność”, „Na kłopoty Bednarski”) Z pewnością opuścimy na trochę Wrocław, sprawy do rozwiązania nadal nie będą łatwe i przyjemne, będzie soczyście i niebezpiecznie. Poza tym, nasz bohater rozwija się w nowej roli i staje się naprawdę rasowym detektywem!