Nie musiał patrzeć na szklankę z sokiem, by przekonać się o coraz to silniejszym drżeniu statku. Wszystko w porządku, prognozy sprawdzały się. Miał nadzieję, że sprawdzą się w stu procentach. Bo na razie statek "tylko" drżał, mimo całego systemu kotwic głębinowych i gęstej sieci lin z włókna krzemowego. A jeszcze dwa dni temu trzeba było powiększać obraz wskaźnika ~ aby dostrzec odchylenie statku od pionu. Dzisiaj nawet tak niedoskonała aparatura, jak zmysły przeciętnego człowieka, który w porównaniu z eksplorerem jest ślepy jak kret, powolny jak żółw i głuchy jak pień, dzisiaj, nawet te niedoskonałe zmysły poinformowałyby o szalejącej na planecie wichurze.

Piąty tydzień. Jak na razie - w normie. Tak miało być, to przynajmniej było pewne. Pięć tygodni wichury, w ostatnim tygodniu huragan o sile czterech ziemskich - i spokój.

Spokój na dwadzieścia dni. I w tym czasie musi zbadać planetę. Nie jest to dużo czasu, ale też nie potrzeba chyba więcej. Najmniejsza planeta w tym pustym Układzie, jak i on pusta i piaszczysta. To już prawie wszystkie informacje przekazane mu przez Bazę. Więcej miał zdobyć on sam.

Na razie jednak siedział w UNICI, nudził się i klął na specjalistów z Bazy. Pięknie to wszystko wyliczyli, nie ma co! Miał wylądować zaraz po huraganie i w szybkim tempie rozpocząć badania MID-AN-Q16. Uwierzył prognozie i nie marnował czasu na rozpoznanie z orbity- planeta była tak mała; że z łatwością zbada ją w ciągu trzech dni i to nie marnując paliwa UNICA. Kto wie; co się może zdarzyć w drodze powrotnej. Plan był dobry, ale...

Gdy UNIC stanął już na swoich ośmiu łapach wysłał roboty by zakotwiczyły statek. Na szczęście... Gdyby uznał, że już po wszystkim i, że zdąży przed następnym... Te małe obłoczki pyłu wyglądały jak resztki huraganu i nawet zaczął podziwiać meteorologów: ależ wyliczyli, bestie! Całe szczęście, że musiał zmarnować trochę czasu na standardowe procedury. Idąc po skafander i broń (po co komu broń na pustej planecie?), zboczył do kabiny nawigacyjnej i zobaczył na ekranie potężny wał piasku pędzący w jego stronę, Miał tylko tyle czasu, by sprawdzić czy wszystkie roboty już wróciły i zamknąć właz. Zrobił to, mimo że jeden z metalowych żuków pełzał jeszcze po pajęczynie lin, biegnących od umocowanych na głębokości czterdziestu metrów kotwic do specjalnych pazurów na pancerzu UNICA. Robot był stracony, jeżeli oczywiście prognostycy nie pomylili się co siły wiatrów na MID-AN-Q16. Ale nie pomylili się. Całe szczęście, że musiał zmarnować trochę czasu na procedury, Parę minut później na zewnątrz rozpętało się piekło. Gdyby nie te procedury...

Nie mógł nawet obserwować powierzchni planety. Już po godzinie piasek niesiony przez wiatr porysował doszczętnie soczewki kamer. Zresztą i tak nic nie było widać w tej niesamowitej kurzawie. A poza tym miał inne zajęcie, bo okazało się, że powstały Jakieś luzy w misternej sieci lin i pierwsze godziny na MID-AN-416 Rob spędził wybierając je za pomocą specjalnego wysięgnika. Operując po omacku o mało nie pozrywał kilku lin, ale na szczęście wszystko skończyło się dobrze. Dobrze o tyle, że UNIC stał i, przynajmniej na razie, nie wykazywał tendencji do upadku, Ale pięć tygodni w odciętym od "świata" statku... Przez pierwsze cztery dni nudził się straszliwie. Był co prawda przyzwyczajony do samotności, ale co innego lot, a co innego samotność na obcej planecie, której nawet dobrze nie obejrzał.

Piątego dnia rozpoczął walkę z nudą. Najpierw sprawdził funkcjonowanie wszystkich przyrządów pokładowych. Były w jak najlepszym stanie. Nawet nie brakowało już robota; jego bracia -bliźniacy zdążyli go odtworzyć z matryc przechowywanych w magazynie: Nie było sensu oszukiwać się - na statku nie było nic, albo prawie nic do roboty. I w perspektywie pięć tygodni bezczynności. Wprawdzie tak doświadczony eksplorer zawsze znajdzie dla siebie jakieś zajęcie, ale co to za przyjemność robić coś na siłę.

Potem zaczął jeszcze raz przeglądać materiały dotyczące planety. która nie dała mu możliwości bliższego kontaktu ze sobą. Któryś raz z kolei stwierdził, że jest tego bardzo mało i w dodatku nic specjalnie ciekawego.

Najbardziej niezwykły był fakt, że MID-AN-416 posiadała dwa słońca. Kilka wieków temu niejaki Lagrange wyliczył parametry takiego właśnie ~układu - maleństwo krążące między i wraz z dwoma słońcami. Razem tworzą układ bardzo niestabilny i Rob nawet obawiał się czy aby kopnięcie UNICA przy lądowaniu, a zwłaszcza przy starcie, nie zepchnie planety z orbity.

Oświetlana dwoma słońcami, a więc przez całą dobę, raz mocniej, raz trochę słabiej-w zależności od tego, które słońce aktualnie świeci, bez jezior, rzek, gór, dolin. Bez jakiegokolwiek życia na swojej powierzchni. Jedyne co miała, i to w nadmiarze, to piasek. Jaskrawopomarańczowy, suchy i gorący. Zajmował całą jej powierzchnię. Z pewnej wysokości wyglądała jak mokra piłka posypana piaskiem. Tylko, że ten nie osypywał się z piłki. Mógł się tylko przemieszczać i robił to bardzo często. Przez sześć miesięcy wiały tu potworne wichury. Największa przerwa między nimi to właśnie te trzy tygodnie jakimi dysponował Rob, a rok w ogóle trwał tu niespełna osiem ziemskich miesięcy. Brak tlenu, temperatura około sześćdziesięciu stopni - to wszystko, co przekazała bezzałogowa sonda krążąca tu kiedyś przez rok na orbicie wokół MID-AN-Q16. Tyle danych posiadał i wydawały mu się wystarczające, by nie tracić czasu na ich rozszerzanie. Baza jednak postanowiła inaczej - ciekawostka matematyczna! Niech będzie. Równie dobrze może siedzieć tu, jak i gdzie indziej. Długie lata bezskutecznych poszukiwań życia na innych planetach nastawiły go sceptycznie co do możliwości kontaktu z przedstawicielami innych cywilizacji. Nie ma życia w kosmosie, a Ziemia. . Ziemia może być wyjątkiem. Jeżeli jednak jest gdzieś życie to może być równie dobrze tu, na MID-AN-Q16, jak i gdzie indziej. Trzecią rzeczą jaką zrobił było przechrzczenie planety. Nie mógł przecież ciągle myśleć o niej ;,ta MID-AN-416". Wymyślenie nowego imienia zajęło mu trochę czasu, ale przecież między Innymi o to chodziło. Nazwał ją Midana. Imię wymyślił dość szybko i zirytowało go to trochę - nie o to szło by po pięciu minutach zdecydować w tak ważnej sprawie, dlatego też oszukiwał sam siebie, udawał, że się jeszcze namyśla, wybrzydzał, aż w końcu uznał, że trwa to już wystarczająco długo. Powiedział głośno: "Midana". Dobre. Chociaż bardziej pasowałoby dla jakiejś Innej planety, jakiegoś zielonego raju. No, trudno. Włączył nagłośnienie zewnętrzne, chociaż świetnie wiedział, że zatkane piachem głośniki nie przekażą nic na powierzchnię kulistej pustyni, przybrał odpowiedni wyraz twarzy i uroczyście powiedział:

- W imieniu własnym, nie dbając o atlasy, katalogi i gwiezdne mapy. ty, MID-AN-Q16, będziesz od dziś zwała się Midaną. A jak ci się nie podoba, to pocałuj się w nos - dodał już z mniej oficjalnym tonem.

I znowu nie miał nic do roboty. A właściwie miał. Dawno temu wpadł na pomysł, żeby zmienić osobowość pokładowego komputera, może nie tyle zmienić, co nadać mu ją. Opracował sobie plan działania i czekał na odpowiedni moment, to znaczy na odpowiednią nudę, by zrealizować pomysł. Oszczędzał tę swoją ideę, trząsł się nad nią jak skąpiec nad skrzynią złota. Mówił sobie: "Jeszcze nie czas, może być gorzej". Teraz postanowił zrobić to wreszcie. Najpierw zajął się techniczną stroną zagadnienia. W trzy tygodnie wykonał ogromną pracę, przeróbki w komputerze były znaczne, ale był na szczęście dobrze przygotowany do tego przedsięwzięcia. Jednocześnie mówił do komputera, czytał wszystko, co mu wpadło w ręce, śmiał się, kichał, kaszlał, posunął się nawet do zażycia kompozycji leków, by komputer mógł posłuchać jego majaczeń. W ostatnim dniu wichury uznał, że dzieło zostało ukończone,

Uczcił to szklanką kondensatu owocowego, a resztkę pozostałą w szklance wylał na soczewkę kamery - oko mózgu.

- Odwal się, głupi dowcip - powiedział komputer głosem Roba.

- To nie dowcip, to tradycja - powiedział Rob takim samym głosem. - I, przy okazji, nazywasz się Greg. Ha, to już moje drugie chrzciny w ciągu miesiąca, można pomyśleć, że nie robię nic innego tylko biegam i szukam kolejnych kandydatów do chrzczenia.

Greg milczał. Myślał nad swoim imieniem. W końcu powiedział:

- Nie powiem, żebym był zachwycony, ale ciebie na nic oryginalniejszego nie stać. Niech będzie.

- No, no, tylko nie rób mi łaski. Jak zechcę będziesz się nazywał Siedemnaście miliardów trzysta pięćdziesiąt dziewięć milionów czterysta osiemnaście tysięcy dwieście dwadzieścia sześć i siedem dziewiątych. I będziesz musiał przedstawiać się za każdym razem, gdy otworzysz swój... zawahał się -no, ten... powiedzmy, głośnik.

- Mnie to nie sprawi żadnego kłopotu. Ale pomyśl o sobie. - Greg nagle zarechotał. Rob pomyślał, że trochę nie pasuje w tym momencie śmiech szaleńca. Tu raczej przydałby się ironiczny śmieszek, jakiś chichot. Widocznie komputer jeszcze niezupełnie opanował posługiwanie się jego własnym głosem.

- W końcu miałem stosunkowo mało czasu, albo te przeróbki okazały się niewystarczające... - mruknął do siebie.

- Pewnie, że niewystarczające. Ale niewiele więcej możesz tu zrobić, zresztą te drobiazgi, możliwe jeszcze do zrobienia, mogę sam poprawić.

-Słuchaj, maleństwo. Wiem, że posiadasz świetny słuch, ale skoro masz udawać człowieka, to musisz to robić trochę lepiej. Człowiek nie usłyszałby tego, co powiedziałem przed chwilą. Najwyżej zapytałby - "Co powiedziałeś" - Rozumiesz? - dodał dużo ciszej.

- Jas... - Greg urwał w pół słowa. - Co powiedziałeś?

- No, już lepiej - pochwalił Rob komputer. - Na razie dość tej zabawy. Chyba wiatr się kończy. Sprawdź czy wszystko gotowe do wyjścia na Midanę.

- Już sprawdzałem, ale mogę jeszcze raz, co mi tam...

Rob wyciągnął się wygodniej w fotelu. Przyszło mu do głowy, że ktoś, kto nie wiedziałby o modyfikacji Grega i nie widziałby ich obu w trakcie rozmowy pomyślałby, że Rob zwariował - przecież rozmawia sam ze sobą. Natomiast on sam nie poznawał swojego głosu w głosie Grega. I ten śmiech szaleńca! To przecież jego własny śmiech! Pewnie śmiał się tak pod wpływem tych narkotyków. Trzeba wytłumaczyć Gregowi kiedy może tak właśnie się śmiać. Chociaż... skoro to śmiech szaleńca, to lepiej, żeby Greg nie musiał sięgać do aż tak skrajnego sposobu wyrażania uczuć. "Szaleniec-komputer" - nieźle brzmi.

- Rob!

- No?

- Sprawdziłem wszystko. Można wychodzić, ale wichura Jeszcze trwa. Powinna się skończyć za jakieś trzynaście godzin.

Rob był pewien, że Greg już dawno skończył test urządzeń, ale czekał aż on ocknie się z zamyślenia. No cóż, miły "facet" ten jego komputer.

- Możesz iść spać. Ja obejmę wachtę - w głosie wydobywającym się z głośnika zabrzmiały nutki śmiechu.

- Świetnie! Zaczynasz sobie nieźle radzić z modulacją głosu. Jestem, jako twórca i ojciec chrzestny, dumny z ciebie, Greg!

- Dobra, dobra. Nie gadaj tyle, jedz kolację i idź spać.

Niee, niech to licho! On się wyraźnie zawstydził! Może te zmiany w psychice komputera są za duże? Żeby, psiakrew, nie przesadzić! Maszyna z uczuciowością człowieka może być nawet niebezpieczna.

- Do jutra,

- Przyjemnych snów.

Sny nie były chyba przyjemne, bo uczucie zmęczenia i jakiegoś niepokoju nie opuszczało Roba jeszcze przez parę godzin po obudzeniu. Dopiero przygotowania do wyjścia odsunęły te odczucia m~ dalszy plan.

- Greg. Sonda na stałą orbitę, biorę Dromadera i dwa Żuki, łączność przez cały czas, itd. Wiesz, co masz robić. Wracam za cztery godziny. Przygotuj jakiś obiad, coś, co lubię. I trzymaj kciuki

- Zasuwaj śmiało. Wszystko gotowe, sprawdzone i wypróbowane. Tylko ja bym wypuścił jeszcze parę Żuków w inną stronę. Może coś znajdą, no i niech one też rozprostują kości.

- Nic tu nie ma do znajdowania. A jeśli nawet jest; to chcę to sarn znaleźć.

- Twoja sprawa. Ale czasu mamy niedużo.

- Wystarczy. Bądź spokojny. Zresztą być może odechce mi się spacerów po tym raju. Wtedy poślesz sługi swoje, żeby, hm, rozprostowały kości.

- Akurat ci wierzę. No, wychodź.

Rob podszedł do wnęki ze skafandrami, włożył jeden z nich, wyjął hełm i skierował się do śluzy. Idąc włożył przezroczystą kulę na głowę, przystanął na chwilę, by przejechać po szparze zszywaczem i wszedł do komory powietrznej. Drzwi zamknęły się, chwilę jeszcze czujniki badały szczelność skafandra, zapaliło się zielone światełko i w słuchawkach zabrzmiał głos Grega:

- OK. Otwieram drzwi.

Rob nawet nie próbował wmówić sobie, że jest spokojny, że to wszystko mało go obchodzi, co tam taka mała zapiaszczona planetka. Byt podniecony tak samo jak podczas swojego pierwszego wyjścia. A minęło już przecież trochę czasu i nieraz już wychodził przez podobną śluzę:

Przez poszerzającą się szparę w drzwiach wpadł do statku pierwszy promień obcego słońca. Smuga światła na ścianie powiększała się, aż cała powierzchnia naprzeciwko drzwi rozbłysła pomarańczowym blaskiem. Rob zrobił dwa kroki, zatrzymał się w progu, odruchowo rzucił szybkie spojrzenie w prawo i w lewo. Nic, gładka, gigantyczna pomarańcza. Nic, na czym można by zatrzymać spojrzenie, mimo to długą chwilę patrzył przed siebie.

- No i jak? Podoba ci się twoja Midana?

-Jest prześliczna. O takiej właśnie planecie na starość marzyłem. Będę tu uprawiał poziomki, a mój wierny, zbzikowany już mocno komputer, będzie mi czytał listy, jakimi będzie mnie zasypywać żeńska połowa ludzkości.

- Piękne marzenie. Nie mogę się doczekać tej chwili, gdy już mocno zbzikowany, będę umilał ci starość czytając listy pisane do samego siebie.

Riposta Grega zastała Roba już na platformie zjeżdżającej na poziom gruntu Midany. Odszedł kilkanaście kroków od statku. Rozejrzał się dookoła. Nic. Piasek, piasek, piasek...

Z transportowego luku wyłonił się Dromader, a za nim dwa Żuki. Dromader, olbrzymi opancerzony transporter z kopułą obserwacyjną, której zawdzięczał nazwę, przyjechał paręnaście metrów i zatrzymał się przed Robem. Na gładkim pancerzu pojawiła się ryba i po chwili, przez powstały w boku Dromadera luk, Rob przedostał się do wnętrza. Klapa wróciła na swoje miejsce zespalając się z pancerzem.

Procedura, przewidziana w takich wypadkach, wymagała sprawdzenia przez człowieka sprawności działania aparatury Dromadera. Mógł ją zlekceważyć. Greg na pewno wszystko dokładnie zbadał, ale nie mógł sobie pozwolić na najmniejszy objaw niezdyscyplinowania. Czasami mniejsze drobiazgi decydowały o życiu lub śmierci. Popatrzył uważnie na wszystkie wskaźniki, rzucił okiem na ekran głównego monitora. Pełna gotowość. Może tu spędzić nawet pół roku. Zdjął hełm, przypiął pasy i przesunął dźwignię obok lewej ręki. Fotel cofnął się do tyłu a potem pojechał do góry. Rob siedział teraz przy pulpicie obserwacyjnym, nieco mniejszym niż ten na dole, ale za to mógł obserwować bezpośrednio przestrzeń przed sobą. Tylko w razie niebezpieczeństwa prowadzący zjeżdżał przed główny pulpit, a kopuła nakrywana była dodatkowym pancerzem.

Lekko nacisnął pedał akceleratora. Dromader posłusznie ruszył do przodu. Wykonał jeszcze kilka manewrów w bezpośrednim sąsiedztwie UNICA, potem, zgodnie z wcześniejszym planem, ruszył na południe. Za nim, posłusznie jak dwa małe szczeniaki za dużym psem, ruszyły Żuki.

- Rob. Instrukcja przewiduje, że roboty idą przodem, a za nimi człowiek.

Co ty powiesz? Naprawdę? Chyba masz rację, co do instrukcji, oczywiście. Bo w ogóle - to mylisz się. Żuki są z przodu, tylko my poruszamy się tyłem. One bronią mnie przed niespodziewanym atakiem ze strony pewnego zarozumiałego komputera. A z tyłu nic mi nie grozi. Poza tym proszę o absolutną ciszę w eterze. Czekam na ważny meldunek. Jak będziesz potrzebny to cię zawołam. Pa!

Rob, poczekaj. Jeszcze jedno... - Do usłyszenia. Wyłącz się:

"Pewnie się obraził. Przeczulony jakiś. Niech się lepiej zajmie wymianą soczewek kamer. Trzeba też zlikwidować luzy, jeśli jeszcze są, i w ogóle przygotować statek do natychmiastowego startu. Miał co robić."

Przed oczyma Roba nic się nie zmieniło. Tak samo wyglądała pustynia tuż obok UNICA. Gdyby nie licznik, wyzerowany przed rozpoczęciem jazdy i wskazujący obecnie trzy i pół kilometra, można by sądzić, że Dromader ciągle stoi w miejscu. Rob obrócił fotel o sto osiemdziesiąt stopni. Za nim ciągnął się szeroki ślad na pomarańczowym piasku. Trochę dalej do tego szerokiego pasa przyłączały się dwa o wiele węższe ślady Żuków. Nagle wpadł mu do głowy pewien pomysł. Odwrócił się do pulpitu, zablokował niezależne programy robotów, przełączył je na dublowanie ruchów Dromadera i zaczął robić pętle; ósemki, zygzaki. Rzucał przez chwilę transporterem na wszystkie możliwe strony. Potem zatrzymał pojazdy i obejrzał się do tyłu.

Nooo... całkiem ładnie wyszło! - pochwalił sam siebie. Dromader i Żuki wypisały na gładkiej powierzchni pustyni fantastyczne zygzaki. Wyglądało to trochę jak haft na bluzce modnisi. Chwilę rozkoszował się tym widokiem, potem rozkazał Żukom zająć miejsce przed Dromaderem i mały konwój znowu ruszył przed siebie. Po pół godzinie znowu postąpił wbrew instrukcji - po pierwsze, przestał patrzeć na drogę, ułożył się wygodniej w fotelu i zamknął oczy, po drugie, nie włączył autosteru. Wprawdzie Dromader nie mógł zboczyć nigdzie dopóki jechał po tym stole, ale instrukcja...

"Jaka forma życia byłaby możliwa na takiej planecie? Brak tlenu, upał, nie ma możliwości wykopania nawet nory. Wszystko zniszczy huragan w najlepszym wypadku za trzy tygodnie. Czy możliwy jest trzytygodniowy cykl życia? Może i tak, ale na pewno nikt nie potrafiłby zbudować rozwiniętej formy cywilizacji w oparciu o parotygodniowe życie jednostek. A może jakieś myślące obłoki gazu rozpraszającego się podczas wichury i skupiającego się ponownie w okresie ciszy? Taki rozum nie potrzebuje domów, mostów, dróg i tego wszystkiego, co jest w naszym pojęciu oznaką życia.

Nagle poczuł jakiś niepokój. Powstrzymał się od gwałtownego zerwania z fotela. Starał się szybko zanalizować uczucie jakie go ogarnęło, skąd to napięcie mięśni? Aaa... Po prostu nie patrzył dokąd jedzie. Człowiek z trudem porusza się nie widząc drogi przed sobą. Nawet po gładkiej powierzchni niewielu ludzi może przejść większą odległość z zamkniętymi oczami. Nogi zaczynają niechcący robić coraz to mniejsze kroki, trzeba wysiłkiem woli powstrzymywać się by nie wyciągnąć rąk przed siebie, występuje zachwianie równowagi. Podobnie czuł się w tej chwili Rob. Na złość sobie poleżał jeszcze chwilę, podniósł się. Oczywiście. Dalej nic się nie zmieniło w krajobrazie. Przyspieszył nieco. Minęła pierwsza godzina jazdy. Włączył autoster i położył się znowu wygodnie . Wrócił do poprzednich rozmyślań.

,.Może jeszcze być tak, że cała powłoka gazowa wokół Midany jest jednym wielkim organizmem. Te okresy burz i ciszy mogą odpowiadać ludzkim okresom snu i czuwania. Albo pracy i wypoczynku. Albo ten gaz musi się co jakiś czas przemieszczać by myśleć. Żyć. Rozwijać się".

Przewrócił się na drugi bok. Jęknęła sprężyna w fotelu. Gwałtownie zerwał się. W fotelu nie było żadnych sprężyn. To pisnął jeden z czujników. Czujnik metali. Dromader stał już w miejscu. Żuki też. Teraz decyzja należała do człowieka. A człowiek odczytywał dane z analizatora. Żelazo, aluminium, metale szlachetne, jakieś tworzywa sztuczne. Na razie tyle. Więcej danych otrzyma gdy Żuk podejdzie bliżej do obiektu. O ile obiekt pozwoli na zbliżenie. Rob sięgnął za fotel, wyciągnął hełm z uchwytu, włożył na głowę, przejechał po szwie zszywaczem. Zwiększył na chwilę dawkę tlenu. "Tak bardzo chciałem znaleźć to coś. Ja, a nie roboty. No i nie wyszło" - przemknęło mu przez myśl. Unormował dopływ tlenu. Przełączył Żuki na ręczne sterowanie, zareagowały obróceniem anten w stronę Dromadera. Ten z lewej był nieco bliżej ledwo widocznej nierówności, pod którą kryło się to tajemnicze COŚ. Nie było żadnych wątpliwości, że to nagromadzenie pierwiastków musi być sztucznego pochodzenia. Lewy Żuk ruszył powoli w stronę wybrzuszenia. Po paru metrach Rob zatrzymał robota. Nic. Żadnej reakcji. Czuł, że zaczyna się pocić, obniżył temperaturę wewnątrz skafandra, dopiero teraz odblokował miotacz: Wszystkich tych manipulacji dokonał nie odrywając oczu od miejsca, gdzie spoczywał robot. Był wściekły na siebie - dopiero teraz pomyśleć o miotaczu! Za to można wylecieć ze Służby Eksploracji. Albo nie dożyć wymówienia.

Dobra. Teraz nie ma sensu o tym myśleć, potem trzeba będzie pomanipulować przy taśmie z zapisem sytuacji, by skasować ten błąd. O ile będzie jakieś "potem". Poprawił się w fotelu. Ostrożnie pchnął Żuka do przodu, jeszcze trochę, jeszcze. Zerknął na wyniki analizy pojawiające się na prawym ekranie: krzem, german, tytan, mangan, platyna. Robot, to pewne. Żuk był o jakieś osiem metrów od pagórka.

Mógł wiedzieć, co do centymetra, jaka odległość dzieli dwa roboty, produkty obcych cywilizacji. Tylko po co? Nie potrzebował, przynajmniej na razie dokładniejszych danych. Osiem metrów, wystarczy. Wcisnął jeden z klawiszy na pulpicie, z płyty czołowej robota wysunęła się krótka lufa, wycelowała w pagórek. Zawahał się, czy nie włączyć już teraz pola siłowego, ale odrzucił tę myśl. Mógłby wtedy obserwować wydarzenia tylko za pośrednictwem ekranu monitora, a płaski, bezwymiarowy obraz nie wystarczał mu w tego rodzaju sytuacji. Postanowił zaryzykować. Nacisnął spust. W tej samej chwili z lufy armatki wytrysnął mocny strumień powietrza. Obłok kurzu na chwilę przesłonił obraz. Rob zacisnął palce na spuście miotacza. Druga ręka drżała na dźwigni uruchamiającej pole siłowe. Był gotów w sekundzie oddać strzał i skryć się za polem, inna sprawa, czy sekunda nie trwałaby dużo za długo. Ale nie - nic się nie stało. Piasek opadł, pył wirował jeszcze w powietrzu, ale już można było poprzez tę delikatną mgiełkę zobaczyć zarysy tego, co skrywało się dotychczas pod warstwą piasku. Rob jeszcze przez chwilę przyglądał się coraz lepiej widocznej kupie żelaza. Potem nie miał już wątpliwości. Wykonał kilka szybkich ruchów, Żuk odskoczył do tyłu i w tej samej sekundzie Rob strzelił z miotacza. W miejscu, gdzie przed chwilą jeszcze wirował piasek rozkwitł żółtoczerwony kwiat ognia. Prawie natychmiast zgasł i można było zobaczyć głęboki, nieregularny lej o gładkich, ze stopionego kwarcu, brzegach.

Rob oparł się wygodnie o oparcie, czuł, że mimo obniżonej w skafandrze temperatury strużki potu spływają mu po plecach. Z ulgą zdarł hełm z głowy. Chyba nie będzie musiał grzebać w rejestratorze, za dużo trzeba by zmieniać. Właściwie wszystko. Od wyjazdu na Dromaderze, a nawet wcześniej. Za dużo błędów jak na doświadczonego eksplorera, w sam raz na faceta, który powinien odejść na emeryturę. Skleroza, lekkomyślność, ryzykanctwo, niesubordynacja. To chyba jego ostatnie samodzielne zadanie. "Obcy robot! Nie ma wątpliwości!", - przedrzeźniał sam siebie. Jak mógł zapomnieć włączyć pamięć Żuków! Nie miał informacji o porwanym przez huragan robocie. Nic dziwnego, że wzięły go za obce ciało. Cholera! Taka seria błędów! To koniec, sam już nie będzie wierzyć sobie. I nie potrafił zapanować nad emocjami. Po co ten strzał? Zemsta? Na kim i za co?

No, trzeba tu posprzątać. Nie chciałby, żeby lej przypominał mu, ilekroć będzie tędy przejeżdżał, o tym fatalnym incydencie. Żuki uporały się z zasypaniem dziury i wyrównały piasek. Cichy świergot zegara przypomniał, że minęła druga godzina podróży. Postanowił wracać do UNICA. Dość emocji na dzisiaj.

Pędził z dużą prędkością przez pustynię, Żuki sunęły po bokach. Za nimi ciągnął się długi, jaskrawy w ostrym słońcu, warkocz pisaku. Pył osiadał i tylko drobne nierówności pozwalały wskazać miejsce, po którym przed chwilą przejechał wielotonowy czołg w asyście dwóch małych tankietek. Rob nagle przypomniał sobie, że Greg usiłował coś powiedzieć zanim kazał mu się wyłączyć. No jasne, przecież on nie mógł zapomnieć o takim drobiazgu jak aktualizacja informacji w mózgach Żuków!

Podjeżdżał właśnie miejsce, gdzie przed godziną tańczył rysują - esy-floresy. "Walc na Dromadera i dwa Żuki". Jechał jeszcze przez chwilę, nagle tknęła go jakaś myśl. Zatrzymał transporter , włożył hełm.

-Greg.

-Tak.

-Co z obiadem?

-W porządku. Chyba będzie ci smakował.

- Dobra, zaraz tam będę.

Wszedł do śluzy. Po chwili był już na zewnątrz. Opuścił przesłonę w hełmie - blask raził oczy. Nawet lepiej. Nikt. nawet Greg, nie zobaczy, że człowiek idzie przez pustynię z zamkniętymi oczami. Wyznaczył sobie pięćset kroków i przeszedł je. Wprawdzie, gdy w końcu otworzył oczy i obejrzał się za siebie, zobaczył, że nie szedł bynajmniej po linii prostej i kroki na końcu stawiał mniejsze niż na początku; ale przeszedł te prawie pół kilometra i nie sprawiło mu to większego kłopotu. Nieprzyjemne i tyle. Może jeszcze za wcześnie na złomowisko?

Przywołał Dromadera i Żuki, ale nie wsiadał już do transportera. Chwycił za uchwyt na korpusie Żuka i biegi za nim aż do UNICA. Nie, nie jest z nim aż tak źle. Każdy może popełnić błąd, rzecz w tym, żeby go nie powtórzyć. Nie powtórzyć!

Obiad był już na stole. Jadł i myślał co sądzi o tej całej historii Greg. Miał nadzieję, że przeróbki nie zmieniły aż tak bardzo psychiki komputera by mógł wyśmiewać błędy człowieka. Nadzieja nadzieją, a co będzie jeżeli Greg zacznie dowcipkować? Wrócić do chłodnego komputera pokładowego? Skasować to, co z takim trudem wprowadzał do pamięci? Na nic. I tak do końca życia będzie uważał, że Greg pamięta, co zaszło na Midanie. Tylko nie chce o tym mówić.

No i co powiesz na dzisiejszy rekonesans?

Dobry sprawdzian. Wiemy, że sprzęt nie zawiedzie.

Niech cię diabli! - Rob szurnął fotelem i odwrócił się od stołu. - Nie musisz mi dawać do zrozumienia, że to ja, ja! Zawaliłem sprawę! I zmniejsz o paręnaście procent współczucie w tym swoim kretyńskim głosie!

OK. Redukuję współczucie do czterech promili - zadrwił Greg. - A głos jest twój, nie wiem, czy jeszcze to pamiętasz zjadliwość zdominowała współczucie. - I jeszcze jedno, na taśmie kontrolnej nie ma żadnej akcji zaczepno-obronnej. Odbył się zwykły patrol zakończony odnalezieniem rozbitego Żuka.

Rob po raz drugi tego dnia poczuł zimny pot na plecach. To szaleństwo obdarzać komputer ludzką osobowością! Wali się cały system wypróbowanych działań w kosmosie. Komputer nie może kierować się emocjami, jego siła tkwi w obiektywizmie, chłodnej kalkulacji. Siła, a może i słabość. Ale nigdy jeszcze mózg elektronowy nie fałszował ŚWIADOMIE rzeczywistości! To się może źle skończyć.

Hm... no, dziękuję, chociaż... nie wiem, czy to potrzebne. chyba wycofam się po tym locie.

Zrobisz, jak zechcesz, ale myślałem, że nie zrezygnujesz, szczególnie po tym marszu na ślepo.

"Jasne! Przecież czujniki medyczne przekazały mu, że coś nie jest ze mną w porządku. Przeanalizował dane i musiał dojść do prawidłowego wniosku".

- Zobaczymy. Na razie dosyć o tym. Roześlij Żuki po planecie. Wszystkie nie rozpoznane obiekty mają pozostać nietknięte. W razie czego natychmiast budzić. Jak statek?

Gotów do startu. Zmieniłem trzy liny, wymieniłem soczewki i głośniki. To wszystko.

- Idę spać.

Ruszył do wyjścia, w progu zatrzymał się.

- Wprawdzie czuję się jakbym chwalił sam siebie, ale muszę ci powiedzieć, że równy z ciebie facet.

"Co nie przeszkadza, że zaczynam myśleć o twoim unieszkodliwieniu" - dodał już w myślach.

Obudziło go uderzenie w ramię. Poderwał się. Na statku nie było nikogo, kto mógłby go w ten sposób budzić. Kto, u licha...

- Rob, jeden z Żuków trafił na jakiś nie rozpoznany obiekt.

Jeden olbrzymi pierścień z metalu i cztery mniejsze. Połączone jakąś sztuczną substancją. Zatrzymałem roboty. Obiekt jest martwy Dać ci tu obraz?

- Nie, już idę do sterowni. . Wciągając kombinezon uprzytomnił sobie kto mógł go potrząsać za ramię. To Greg puścił w niego silny strumień powietrza z klimatyzatora. "Jaki delikatny - nie powiedział, że nie mógł się mnie dobudzić. Nie podoba mi się to. Nie-po-do-ba!"

Obraz przesłany przez Żuka niewiele wyjaśniał. - Teraz zobacz, jak to wygląda pod piaskiem. Widać było wyraźnie jeden ogromny pierścień i cztery mniejsze. Jeden z tych mniejszych znajdował się na samej górze ekranu, drugi przecinał duży okrąg, dwa pozostałe trochę z boku.

Parametry: duży okrąg - waga 1600 kg, średnica - 4,5 metra, grubość-60 cm. Wszystkie mniejsze obręcze mają identyczne wymiary. Odpowiednio: 430 kg, 1,8 m, 22 cm. Jakiś bardzo trwały stop, na Ziemi nie znany. Te obręcze to wyloty do jakiegoś tunelu. "Tunel" nie jest zasypany na całej długości. Piasek można wybrać. Na razie tyle.

Na jakiej głębokości jest duży krąg?

Niecałe trzy metry. Wejście oczyścimy w ciągu dwóch godzin jeśli będą pracowały ciężkie roboty:

Wyślij je tam. Mam półtorej godziny czasu, Kraby wloką się niemiłosiernie. Co jeszcze można zrobić?"

Niech Żuki utworzą pierścień wokół obiektu. Dromader w gotowości. Dla mnie coś do jedzenia, potem osłona z góry. Nie bardzo wiedział, co Greg dał mu na to bardzo wczesne śniadanie, przetknął parę kęsów, łyknął jakiś sok. "Dziwny smak? Pewnie Greg dodał coś na wzmocnienie. Albo na uspokojenie". Udawał sam przed sobą spokojnego faceta, gdy powoli, pedantycznie sprawdzał wszystkie elementy wyposażenia skafandra. Tak właśnie powinien był postępować zawsze, a szczególnie dzisiaj. Równie dokładnie sprawdził Dromadera. Wszystko w jak najlepszym porządku. Wcisnął przycisk, klapa stopiła się z pancerzem. Gdy na pulpicie zapłonęło równe, spokojne światełko zdjął hełm - miał jeszcze sporo czasu.

"Co to może być? Tunel? Ale dokąd? Może jakiś schron, albo pusta hala produkcyjna? Zaraz, co by to nie było, musi być na Midanie jeszcze coś w tym stylu".

- Greg.

- Słucham.

- Jeszcze jedną sondę, niech szuka dalej. I parę Żuków.

- Dobra.

Patrzy na gładką powierzchnię planety. Stół. Tylko trochę z lewej ścieżka, którą zostawił jeden z Żuków. "Nie może istnieć na planecie jakiś - tam - tunel. Donikąd. Albo jeden jedyny schron. Muszą być jeszcze inne ślady pozostawione przez... No właśnie, kogo? Nie ważne. Na pewno nie przez Ziemian. Ślady, muszą być inne ślady.

I nagle wszystko stało się jasne. Takie proste! Ciekawe, czy Greg też się domyślił?

-Halo, Greg!

-Jestem.

-Słuchaj uważnie. Na całej planecie jest jeden, rozumiesz, jeden budynek czy coś w tym rodzaju. Jeden! Co to może być?

-Możliwości jest sporo. Najprawdopodobniejsza to ta, że jest to jakieś obserwatorium, stacja badawcza albo baza towarowa czy przeładunkowa. Osobiście stawiam na bazę. To tłumaczyłoby jakiejkolwiek aparatury na planecie. Wokół magazynu niepotrzebne są czujniki.

-Niech cię!... Od kiedy to wiesz?

-Mniej więcej od godziny. Ale nie przejmuj się, miałem więcej czasu niż ty. Spałeś jeszcze, gdy ja już miałem te dane.

-Wyłącz się, ty cwaniaczku.

"Chciałeś się zmierzyć z komputerem? No to masz! Niech mu tam baza... Może być baza, chyba ma rację. Taki duży hangar, jedno wejście główne, cztery awaryjne, dodatkowe. A utrzymanie aparatury w midańskich warunkach rzeczywiście jest - dosyć trudne. Łatwiej było znać dokładne współrzędne i odkopywać za każdym razem".

-Greg, hangar jest pusty? Zupełnie pusty?

-Pusty. Tylko przy wylotach piasek.

-Szkoda. Ileż można by się dowiedzieć z takiego składu towarów! Może coś jednak zostało? Jakieś notatki, puste opakowania po gumie do żucia, zdjęcia ładnych dziewczyn?

-Ładnych, to znaczy jakich? Czerwone oczy, ucho na giętkiej witce i trzy nogi do samej szyi?

-Dowcip to ty masz jednak przyciężki.

-Zgadnij po kim to? .

Rob zaczerwienił się: Zaczynał powoli rozumieć dlaczego mózgi, elektronowe obdarzono tylko chłodną inteligencją maszyny. Człowiek miał w tym układzie przewagę; miał intuicję, poczucie humoru i parę innych rzeczy, których brak było komputerowi. Niewątpliwie Greg był ciekawszym interlokutorem jako Greg niż jako mózg pokładowy, ale czy był bezpieczniejszy? Kto zagwarantuje, że człowiek rozwścieczony przez dowcipny komputer nie wygarnie do niego z miotacza?

Na ekranie pojawił się pierwszy Żuk. Rob zwolnił, zobaczył, że Kraby są już na miejscu. "Musiał je nieźle pogonić", pomyślał przelotnie i od razu zapomniał o Gregu. Trzasnął w klawisz łączności z sondą. Na ekranie pojawił się obraz widziany z góry, poczekał aż ustali się ostrość. Tych pięć kresek to obręcze, te małe prostokąty-Żuki, to Dromader, a to Kraby. Wyłączył sondę, przełączył Kraby na sterowanie ręczne, ostrożnie podprowadził je do miejsca, gdzie pod trzymetrową warstwą piasku zaczynał się wlot do tunelu. Zatrzymał je.

"Lepiej niech Greg nimi steruje. Ręce mogą być przydatne do innych celów". Nie wiedział wprawdzie jeszcze do czego, skoro hangar był pusty, ale tak chyba będzie lepiej.

Niech kopią, tylko ostrożnie.

Przygotował się do natychmiastowego włączenia pola siłowego i patrzył na Kraby. Ostrożnie, jakby się bały obudzić Midanę, wysunęły czerpaki i zaczęły wybierać piasek przed sobą. Nic się nie działo. Płynęły sekundy, minuty, kwadranse. Minęła godzina. Dół był coraz większy. W pewnej chwili czerpaki cofnęły się. Teraz dmuchawy.

Kraby cofnęły się, jeden zatoczył półkole, drugi wycofał się i stanął obok jednego z Żuków. Rob przestał widzieć cokolwiek, gdy pierwszy Krab włączył dmuchawę. Tumany piachu przesłoniły obraz. Nim zdążył zareagować, Greg przełączył monitor na obraz z radaru. Seledynowy okrąg znajdował się prawie na wprost Dromadera, trochę wyżej i na prawo świecił Krab. Rob przesunął transporter tak, by stał z boku i czekał. Po dziesięciu minutach robot wjechał w lej i zaczął dla odmiany wsysać piasek z wejścia do "bazy". Pył już osiadł, tym razem Greg pozwolił Robowi samemu przełączyć się na kamerą telewizyjną.

Pierścień był rzeczywiście duży, ale nie tak duży by mógł tam wjechać Dromader. Trzeba będzie poczekać trochę na wyniki. Dwa Żuki ruszyły w stronę wykopu; zsunęły się na jego dno i popełzły w ciemne wnętrze. Zresztą tylko przez chwilę było ciemne. Żuki włączyły mocne reflektory, Rob powiększył obraz i wpił się oczami w ekran. Zaraz za, jak go w myślach nazywał wejściem, tunel rozszerzał się, tworząc dużą halę. Dziwne było to, że ani podłoga, ani sufit, ani ściany nie były płaszczyznami prostymi. Podłoga była przy ścianach lekko zgięta ku górze, sufit z kolei, w kierunku podłogi. Ściany natomiast w miejscu połączenia z sufitem i podłogą wyginały się do siebie. W sumie wyglądało to na prostokąt z czterema zaokrąglonymi rogami. Ściany natomiast były koloru szarego, prawie czarnego, gładkie. I tylko tyle można było zobaczyć. Jak daleko sięgało światło, widać było to samo - dziwne zaokrąglone ciemne ściany zlewające się dalej z czernią tunelu. Żuki posuwały się w głąb oświetlając coraz to nowe fragmenty budowli, ale nic nie zmieniało się na ekranie. Nagle zatrzymały się. Od głównej hali odchodziły dwa korytarze - jeden na prawo, drugi na lewo. Żuk został na miejscu, jego bliźniak ruszył w prawy korytarz. Na drugim ekranie pojawił się obraz przekazywany przez robota. Okrągła kiszka o średnicy nieco mniej niż dwa metry, czarne ściany. I nic więcej. Korytarz skręcił w pewnej chwili w lewo i po paru metrach skończył się. Dalej był tylko piasek. Wsypywał się do korytarza tak samo jak i do wejścia głównego. Żuk zaczął się wycofywać tyłem, zresztą było mu wszystko jedno - przód czy tył. Po powrocie do miejsca skąd ruszył - stanął. Teraz z kolei drugi Żuk ruszył na zwiady w lewy korytarz. Identyczny jak i prawy, z tą tylko różnicą, że lewy korytarz skręcał w prawo. Koniec też był taki sam - piasek. Minęło paręnaście sekund i oba Żuki kontynuowały marsz po głównej sali. To też nie trwało zbyt długo. Po trzydziestu metrach hala dzieliła się na dwie części. Właściwie nie tyle podzieliła się, co ciągnęła się dalej, ale już w formie dwóch rękawów niemal identycznych jak te wcześniejsze, trochę tylko szerszych. "Koniec pewnie jest też taki sam" - pomyślał Rob. I nie mylił się. Dalsze rękawy różniły się od bliższych tylko szerokością i długością - były prawie trzy razy dłuższe.

-Greg: Masz już analizę metalu i tego czegoś, z czego zrobione są ściany?

-Prawie gotowe. Nic ziemskiego. To znaczy niektóre składowe stopu pierścieni znane są i u nas - mangan, chrom, tytan i parę innych. Podobnie ma się sprawa ze ścianami. To jakieś tworzywo sztuczne. Ma fantastyczne dane wytrzymałościowe. Z próbkami chyba można jeszcze poczekać.

-Poczekaj, poczekaj. Najpierw ja sam to obejrzę.

-Pospiesz się.

-Na razie nie ma gdzie się spieszyć.

Oględziny nie wniosły nic nowego. "Podłoga" była twarda jak skała, Rob spróbował ją porysować czubkiem buta: Bez skutku. Nóż również nie wchodził w ścianę. Zwiedził wszystkie korytarze, posiedział pod jedną ze ścian. Nic mądrego nie przychodziło mu do głowy. "Można zapytać Grega co on o tym sądzi. Pewnie ma już jakąś koncepcję. W końcu to mózg elektronowy, a nie jakaś kilogramowa bańka szarych komórek. Zapytam go, niech jeszcze raz udowodni, że jest pod każdym prawie względem lepszy". Wiedział, że nie zapyta. Przynajmniej na razie. To nie był już obojętny komputer-sługa, któremu było wszystko jedno czy jest lepszy od człowieka, czy nie. Greg był czymś zupełnie innym. Na razie sam pomózguje trochę. Czasu raczej jest sporo. I tu nastąpiło coś, na wspomnienie czego Rob zawsze się wzdrygał - Greg odczytał jego myśli!!!

Dużo później sprawa się wyjaśniła. Nie było mowy o czytaniu w myślach. Przypadek. Greg powiedział wtedy:

-Rob. Chyba nie mamy jednak zbyt wiele czasu. Jakby przepraszał za tę informację.

-Jak to "nie mamy czasu!" A te trzy tygodnie? Chyba się wygłupiasz!

-Tym razem bez żartów. Prognoza nie jest zbyt ścisła, albo z tymi cyklami ciszy i huraganu nie jest tak, jak myśleliśmy. Może rok to za mało na poznanie rytmu Midany. W każdym razie przewiduję huragan trochę tylko słabszy od tego z piątego tygodnia. I nie mylę się. Chyba musimy opuścić planetę.

-Zwariowałeś?! Po tym, co tu znaleźliśmy?

-Możemy nie przetrzymać huraganu, jeżeli będzie trwał dłużej niż dwa miesiące. A to wcale nie jest nieprawdopodobnie. Poza tym nie ma mowy o żadnych badaniach w czasie wichury. Ani Żuki, ani Dromader, już nie mówiąc o tobie, nie utrzymają się na powierzchni. A jeśli nawet przetrzymamy wiatr to nie wiadomo ile będzie trwała cisza. Może tylko parę godzin? Możemy tak czekać pół roku i więcej.

"Ma rację. Znowu ma rację". Gorączkowo szukał jakiegoś wyjścia. A wyjścia chyba nie było.

-Możemy wystartować i później wrócić?

Wiedział, że to pytanie nie ma sensu.

-Wystarczy na start i lądowanie. I jeszcze trochę zostanie. Ale tego "trochę" nie wystarczy na powrót. Nawet nie wejdziesz w strefę łączności. A raczej wejdziemy, tylko nie za twego żywota.

-Ty oczywiście dożyjesz?

"Po co ta zjadliwość? To nie jego wina. Wściekasz się, bo wreszcie trafiłeś na planetę gdzie jest albo było życie i musisz ją opuścić".

- Ja dożyję. Oczywiście, że dożyję. A ty możesz poświęcić się dla ludzkości, ale to nie ma sensu. Nie dowiemy się niczego -ponad to, co już wiemy. Na Midanie nie ma już żadnych innych podobnych obiektów. Czasu wystarczy na pobranie próbek i resztę badań, zdjęcia, analizy itd. Nic tu więcej nie zrobimy. A rozmyślać możesz w drodze powrotnej.

-Chyba masz rację. Jak zwykle... Wracamy do domu. Niech inni się martwią.

-Zaczynam przygotowania do startu. Możesz powoli wracać.

Nie odpowiedział. Stał przy wyjściu z tunelu nie - tunelu, hali - nie hali. Pierścień miał jakieś rowki na swojej powierzchni, jakieś występy - gwint, czy co? Nieważne. Ma dużo czasu na rozmyślania. W razie potrzeby każe wykonać model pierścieni. Nawet w skali 1:1. Zrobi sobie cały łańcuszek z tych kółek. I obrączkę, i wisiorek, i kupę jeszcze innych rzeczy. Może to pomoże rozwiązać zagadkę.

Do wykopu zjeżdżały nowe Żuki. Nic tu po nim. Wsiadł do Dromadera, włączył autoster. Po powrocie na statek i wyjściu z komory zrzucił skafander, zostawił go na podłodze i poszedł pod prysznic. Stał pod strumieniem ciepłego powietrza, po biczowaniu się zimną wodą, gdy w głośnikach odezwał się głos Grega:

- Za trzynaście minut startujemy. Wiatr coraz silniejszy. Chcesz spojrzeć jeszcze raz na swoją córkę chrzestną?

-Już idę, synku.

Miał nadzieję, że jego głos nie zdradził w jakim znajduje się stanie. Taka szansa i trzeba z niej zrezygnować! Pech. Największy życiowy pech.

Przeszedł do sterowni. Rzeczywiście wiatr był coraz silniejszy. Tumany piasku chwilami przesłaniały obraz z kamer na pancerzu. - Schowaj kamery. Nie ma na co patrzeć. Startujemy.

Gdy Midana była już drobną świecącą plamką, nie wytrzymał.

- Co to było twoim zdaniem?

- Zobacz.

Na ekranie pojawił się znajomy już obraz. Jeden duży krąg i cztery mniejsze. Pięć zielonkawych kółek. Rozerwany łańcuszek. Zaraz... no tak! Sfotografowane pod innym kątem. Tamto ujęcie było inne.

Z innego miejsca, co? Myślę i myś...

Urwał. Nie, to chyba niemożliwe!

- Greg! Co to jest, u Boga Ojca?!

-To? To jest rentgenowskie zdjęcie twojego skafandra.