„Czas jest tak naprawdę jedyną rzeczą, jaką bez  wyjątku wszyscy dostajemy zupełnie za darmo! I – wydaje mi się – że nikogo ten dar nie cieszy!”
Owen Yeates

Les nie lubił mordować bez potrzeby.

Inaczej: nigdy nie zamordował bez potrzeby!

A dokładnie: zamordował dotąd tylko raz. Ale zabił wtedy dwoje ludzi.

Teraz zamierzał zabić kolejną parę.

Siedział przy stole z nietkniętym niesmacznym obiadem i patrzył w zielone gadzie oczy La Marcka. Rufus La Marck miał oczy gada i specyficznie nimi poruszał: przed każdym poruszeniem gałki oka przymykał na pół sekundy powieki, jakby się zastanawiał, czy warto poruszyć nimi w prawo lub w lewo. Teraz też przymknął je na pół sekundy, jak jadowity jaszczur z Comodo, a kiedy je otworzył, okazało się, że wcale nie patrzył na Lesa, tylko gdzieś w lewo. Siedzący obok Vagemaster miał podobne mętne niedobre spojrzenie, ale oczy zupełnie inne: szare z niebieskimi, lodowatymi cętkami. Harry Vagemaster patrzył tępo przed siebie, dźgał w tacę z obiadem na oślep, nabierał, co popadło, i pakował do ust. Co kilka razy zaczerpnięta papka spadała z widelca, albo wcale jej nie nabierał, ale i tak pakował pusty koniec widelca do ust i nawet przeżuwał tę pustkę, a potem ją przełykał.

Les uważał, że było to obrzydliwe. Choć, z drugiej strony, taca dzieliła się na trzy segmenty: teoretycznie –  purée ziemniaczane, gulasz, zielenina, praktycznie – w każdym segmencie było to samo, ale w innym kolorze. Jak udawało się przygotować gulasz o smaku ziemniaków i groszek o tym samym smaku, pozostawało pięciogwiazdkową tajemnicą więziennej kuchni.

Już za chwilę to przeżuwanie powietrza miało się skończyć, obaj mieli zamknąć na zawsze paskudne gały, przestać poruszać ohydnymi cienkimi wargami, bo w tym byli podobni: niemal pozbawieni warg, jakby ktoś im je odkroił. Może dlatego nigdy się nie uśmiechali, a gdy mówili, z tych nienormatywnych ust ulatywały suche, szeleszczące, sykliwe, skłaniające do torsji słowa.

Les wstał i wyprowadził błyskawiczny prosty w nasadę nosa La Marcki. Nie był to uzgodniony sygnał, miał być nim banalny tekst: „Coś się, kurwa, zacznie!”.

I zaczęło się. La Marck zachwiał się na krześle, ale nie spadł ani nie stracił przytomności. Zaczął się podnosić, z wężowym spojrzeniem wlepionym w Lesa. Wtedy siedzący po jego lewej ręce Boy Gorilla wyszarpnął z rękawa kolec do lodu i wbił w plecy La Marcka.

Inaczej: chciał wbić. Kolec jakby natrafił na pancerz, ostry czubek ześliznął się, prując więzienną bluzę La Marcka, ale najwyraźniej nie przysparzając mu bólu, a tym bardziej nie pozbawiając go, jak było planowane, podłego kurewskiego życia.

La Marck wykonał dziwny ruch głową, jakby osadzoną nagle na dłuższej szyi, najpierw poruszył głową w kierunku Lesa, ale zaraz odwrócił ją w kierunku Boya. Ten poderwał rękę i dźgnął jeszcze raz, znowu bez skutku, ale sam impet uderzenia powalił La Marcka na stół, a jego gęba wylądowała w tacy. W segmencie groszku, o smaku gulaszu. A może ziemniaków?

Z rzędu za La Marckiem poderwali się czterej więźniowie i rzucili na Vagemastera, ciągle jeszcze siedzącego w jakimś downowym bezruchu. Ktoś, głupio, bo przecież tace były niemal nieważkie, walnął Vagemastera w tył głowy pustą tacą. Ktoś inny dołożył po prostu straszliwe uderzenie złączonymi dłońmi w kark. Kręgi szyjne powinny trzasnąć , a głowa majtnąć się w bok. Ale nie majtnęła. Vagemaster, przydupas La Marcka, wystrzelił w górę z krzesła, wykonał nieprawdopodobną, nieludzką, niemożliwą do wykonania ewolucję i stanął twarzą w twarz z oniemiałymi napastnikami.

Les zrozumiał, że zaraz zaatakowani przejmą inicjatywę, że pokażą zaskoczonym, lekceważącym ich trochę współwięźniom, gdzie raki zimują. Wyszarpnął zza pasa łańcuch wykonany w warsztacie ze złomowanych pałąków kłódek z jedną kulistą na końcu, zawinął nim mocno i z całej siły strzelił metalową bańką w skroń La Marcka. Rozległ się pusty huk, jakby czerep pozbawiony był jakiegokolwiek wypełnienia, ale sam La Marck zachwiał się tylko i machnął rękami, by odzyskać równowagę. Dwaj ludzie skoczyli do jego łap, chwycili go za łokcie, energicznie załamali te ręce, a trzeci, niski Azjata, wybił się w górę i z całej siły strzelił piętami w dolne żebra ofiary. Powinny się połamać w cztery fiuty, odłamki miały pokiereszować płuca, wbić się w serce, naszpikować drzazgami wszystkie wewnętrzne organy. Les zostawił La Marcka, by konał w mękach. Obiegł wychylonego, niemal leżącego na stole Faję, który usiłował chwycić za szyję Vagemastera, zawinął mocno łańcuchem i trzepnął pokurcza w głowę. Łańcuch zawinął się na czaszce i końcem huknął Vagemastera w nos, gęba mu się zmieniła w ułamku sekundy, a ze środka twarzy wystrzeliła zielona breja.

Gnój miał ryj wypełniony tym pierdolonym groszkiem?! – pomyślał Les.

A potem już się nie zajmował apetytem kurdupla, tylko bił, bił, uderzał, wyjąc w szale, zgrzytając zębami, i uderzając, uderzając…

Strażnicy zareagowali, jak to oni, z minutowym opóźnieniem, na co liczyli napastnicy. Rozległa się syrena i któryś ze strażników ryknął do mikrofonu, a system wzmacniający, mający siłą głosu powalić krnąbrnych więźniów, posłusznie przeniósł jego wrzask z taką mocą, że kilka pustych tac drgnęło i przesunęło się po stole.

Mordującym parę kolegów po wyroku więźniom nie przeszkodziło to, a wciąż nie zamordowanej parze nie pomogło. Już po kilkanaście żądnych mordu rąk uderzało w każdego ze skazanych na śmierć więźniów. Les cisnął łańcuch na stół, wyciągnęło się po niego kilka uwalanych czymś obrzydliwym, pewnie obiadem, rąk. Przejął go Ponurak Abel, wyszarpnął z łakomych palców Fisneya i zaczął metodycznie tłuc w korpus La Marcka. Oberwało się też któremuś z zabójców, ale Les nie zobaczył komu, odskoczył od grupy tłukących na śmierć i rzucił się do akrylowych drzwi do jadalni. Strażnicy właśnie startowali do przekroczenia progu i przerwania planowanego od dawna i zrealizowanego w ostatecznym stadium rozpaczliwego lęku mordu.

–  Zatrzymać klawiszy! – ryknął Les i rozpostarłszy ramiona, skoczył na strażników.

Natychmiast oberwał dwiema pałami w ręce, omdlały mu z bólu, ale zacisnął zęby i wykorzystując impet i ciężar ciała, runął na strażników. Co do przewagi wagi, było to dyskusyjne, wielu klawiszy wyhodowało sobie godne pozazdroszczenia i trudne do przesunięcia tusze, ale Les był wysoki, wyższy od większości z nich, trudno im było trafić go w głowę, choć ją pochylił, chroniąc twarz. Napierał na usiłujących przebić się przez drzwi strażników. Któryś z kumpli, widocznie nie mogących dorwać się do tłumu mordujących, rzucił się z boku i zaczął wypychać klawiszy z jadalni. Pojawił się ktoś z prawej, to Montiac, który radośnie ryknął: „Napierdalamy ich!”. Za nim pchał się Dedede, nazywany tak, bo nie udawało mu się przebrnąć przez słowa z „d” na początku. Ten wymachiwał krzesłem.

–  Zostaw! – wrzasnął Les. – Nie bić, tylko powstrzymać!

Ale Dedede za bardzo się nakręcił na napierdalankę ze strażnikami. Wymachiwał lekkim i – w gruncie rzeczy – nieszkodliwym mebelkiem, Les przestał do niego wrzeszczeć, zwłaszcza że któremuś z klawiszy udało się szczególnie boleśnie trafić go w szyję. Pochylił głowę jeszcze niżej i pod ramieniem rzucił spojrzenie na ośrodek buntu, miejsce, gdzie trzy minuty temu siedzieli Vagemaster i La Marcka. Kłębiło się tam od wymachujących rękami ludzi, ktoś wskoczył na stół i skakał po nim, a raczej po czymś, co na nim leżało. Potem skaczący pośliznął się, upadł na bok w jakąś rozmaziowaną galaretę, wrzasnął skrzywiony, podparł się ręką, by szybko wstać, ale ręka podjechała i zwalił się ponownie na bok. Z ust buchnął mu przeraźliwy, zagłuszający nawet krzyki innych wrzask, przerwany przez fontannę wymiocin.

W głośnikach eksplodował ryk zmianowego dyspozytora, wzmacniacz rozkręcono na taką moc, że słów nie dało się zrozumieć, po prostu uderzały w bębenki uszu jak pociski wystrzelone z procy. Bolało jak cholera, kosmiczny ryk, rozwalający mózg jazgot wprawił głowę w drżenie, Les miał wrażenie, że za chwilę dźwięk wypuchnie w mózgu i rozsadzi czere…

Nagle w głowie Lesa detonowała cisza.

Ale mnie trafił, skurwysssss…

 

 

 

 

Na „odprawie” w Seattle Jerry powiedział, że musimy spodziewać się na pewno, po pierwsze - odwetowych, po drugie – prewencyjnych, działań ze strony Cthulhu i jego pomiotu. Dlatego nie polecimy do Nowego Orleanu rejsowym samolotem, żeby nie narażać niewinnych ludzi.

– Bo przecież gówno ich obchodzi, że działamy w ich imieniu i dla nich – rzucił w przestrzeń przed sobą Kostia Sukonin. – Również dla nich.

Zauważyłem, że Sukonin ma cholernie dużo do powiedzenia przestrzeni przed sobą. Od dwu miesięcy, od naszej walki z archibiskupem Cthulhu w Petersburgu, od samobójczych, wymuszonych przez przeklętą rudą lisicę śmierci jego teściów i przybranych rodziców Kostia często wpatrywał się przed siebie tak nieostrym spojrzeniem, że można by mu podstawić tyranozaura, a on tylko by machnął ręką, że niby zasłania widok. Poza tym częściej się odzywał do owej przestrzeni niż do nas. Na szczęście, przynajmniej na razie, ta przestrzeń jeszcze mu nie odpowiadała. Bo gdy odpowiadała, człowiek wchodził na dach najbliższego wieżowca i pikował na czuprynę.

Jerry zareagował na jego słowa tak, jak reagował cały czas –  nijak. W każdym razie nie reagował w sposób widoczny. Ale przecież ślepy nie był. Po prostu dawał Kostii czas na otrząśnięcie się. Ja też uważałem to za najlepszy sposób, drugim był wojskowy kapralski dryl: zero dyskusji, beznamiętne rozkazy i bezwzględne ich wykonywanie.

Odbyliśmy w kwartecie, z jakimś gościem od zaopatrzenia godzinną dyskusję nad potrzebnym w Nowym Orleanie sprzętem. Jerry przypomniał mi, a Kostii uświadomił, że nasza wojna z Cthulhu nie jest znana ogółowi dowództwa FBI. I dobrze, bo gdyby była znana, to by została po cichu wymieciona poza słynny budynek, a już na pewno nie udałoby się załatwić umieszczenia Cthulhu na liście Ten Most Wanted. Narada o sprzęcie i wyposażeniu byłaby nudna, gdyby w ogóle nie fakt, że musieliśmy ją odbyć. Wynikało z tego jasno, że siły FBI w NO nie będą nam silnie sprzyjały, i na pewno możemy liczyć tylko na kilka koców z demobilu albo demolki i manierki. W każdym razie tak wynikało z listy wyposażenia, którą nam Bill czy Will przygotował. Nie wtrącałem się, bo nie miałem pomysłu, mój Desert Eagle wylegiwał się w sejfie we Wrocławiu.

A od Rosjan miałem przecież Gracza, czyli szpaka i pociski srebrne. Albo z tym sobie poradzę, albo już z niczym.

Odlot rano, skoro świt; zaproponowałem Sukoninowi spacer po Nowym Jorku, przylecieliśmy tu z Petersburga tydzień temu, a miasto widziałem jak na filmie z National Geographic –  z okien samochodu, o upiornie zaczernionych szybach, jeszcze parę procent i mogliby już wstawić blachy, efekt ten sam. Kostia nie podskoczył z radości, zastanawiał się chwilę i powiedział:

– 7 World Trade Center, Lower Manhattan. Tam – chętnie.

Akurat ten budynek nie imponował mi wcale, ale był na Manhattanie, więc nie marudziłem. Poprosiłem Jerry’ego o samochód z normalnymi szybami i sprytnym kierowcą, otrzymaliśmy i jedno, i drugie. Objechaliśmy niemal cały Manhattan, bo tak zaordynowałem, Central Park, budynek Dakota, w którego bramie debil zastrzelił geniusza, tylko po to, żeby stać się sławnym. Ale zmowa mediów spowodowała, że już niewielu pamięta, jak się gad nazywa. Ja pamiętam. Jak wypuszczą go z pierdla, jeśli wypuszczą, to przyjadę i wpakuję w niego cztery pociski, dokładnie wymierzone, żeby mógł jeszcze przez godzinę żałować reszty nieprzeżytego życia.

Postawiony jako pierwszy z grupy wieżowców ten siódmy nie imponował i nie wzbudzał emocji.

–  Ni chuja siebie! –  powiedział Kostia, zadzierając głowę pod wieżowcem.

–  To podziw czy kpina? – zapytałem.

– To cytat. Ni chuja siebie, ni chuja siebie. Listja padajut s klona, z jasienia. Ja smotriu w akno, waprasitielno. A listja padajut ochuitielno! [1]

---