Nie wiem, co mnie podkusiło, żeby aż tak się "wyszczerzać" na tym spotkaniu. Wprawdzie szczerość w kontaktach z czytelnikami była elementem mojej filozofii - skoro wczepiłem się w zawód pisarza, skoro ludzie inwestują w moją produkcję, to należą im się maksymalnie szczere odpowiedzi, ale może bez przesady. Stąd, chętny czy nie, ale nie odmawiałem nigdy spotkań i promocji, a na spotkaniach starałem się być jak tylko to możliwe szczery. No, bez przesady, na pytanie czy zdradzam żonę przy każdej okazji odpowiedziałbym, że nie.

- ... Skoro więc widzę jakiś problem, i chcę o nim pisać zastanawiam się jak trafić z tym do czytelnika - mówiłem. - Czasem używa się hiperboli, starego jak świat chwytu - przesada, maksymalizacja. Biorę zatem jakiś problem, powiększam go do absurdu i prezentuję czytelnikowi jak gdyby nigdy nic, jakby było to coś normalnego. Niech sam pomózguje - uśmiechnąłem się miło do sali. - Jeśli więc piszę, że Afroamerykanie zawładnęli Ameryką, to nie jest to wyraz mojego strachu czy próba prekognicji, nie. Po prostu ja widzę problem w nadal istniejącym podziale na białą i czarną Amerykę i chcę na to zwrócić uwagę innych. Nie jest ta powieść wyrazem moich poglądów, nie jestem ani rasistą, ani członkiem Czarnych Panter. Gdybym napisał powieść, w której tylko lesbijki mogą wziąć udział w podróżach kosmicznych, to też nie znaczyłaby ona, że jestem lesbijką, ani że chciałbym nią być, ani że je potępiam.

Jedna z uczestniczek spotkania wstała i wyszła. Wysoka, zgrabna i szczupła krótko obicęca brunetka. Lesbijka? Hałas odsuwanego krzesła zwrócił na nią uwagę niemal całej sali. Gdy twarze zwróciły się z powrotem w moim kierunku, postarałem się bez słów skomentować wyjście tej dziewczyny. Udało mi się - rozległ się głośny śmiech, a potem oklaski. Często udawało mi się dobrze wykorzystać swoje jakieś tam umiejętności aktorskie. To był dobry moment na zakończenie spotkania.

Podpisałem kilka egzemplarzy "Czarnej rozpaczy". Nie za dużo. Ale bywało i gorzej.

- Pacific Line. Możesz dookoła, centrum na pewno jest zakorkowane i...

Odzyskując przytomność poczułem plamę chłodu na skórze w zgięciu łokcia. Poderwałem głowę pod wpływem niedobrego przeczucia, i miałem rację - igła już ulatywała w przestrzeń, chłodny wacik pocierał moją skórę. Szarpnąłem się, ale niewiele miałem wolności - dwa ruchy kończynami i głową wyjaśniły mi moje położenie. Przypięty pasami do solidnego szpitalnego łóżka. Pokój zwyczajny, sypialnia, olbrzymie owalne łoże. Dwa trema po obu stronach, miliony flakoników i słoiczków na nich. Dziewczyna ze strzykawką byłą tą samą, która podjechała taryfą pod księgarnię Heriessy. Nic dziwnego - szprycerka jakaś cholerna. Z dredami.

Nie zainteresowało jej moje pytanie, spokojnie odsunęła się od łoża. Wyszła z pokoju! No, szlag by trafił?! Z całej siły napiąłem mięśnie nóg, z przyjemnością usłyszałbym trzask zrywanych opasek, ale to było tylko pobożne. Szarpnąłem rękami, potem skoncentrowałem się na prawej, na koniec, już zdyszany, spróbowałem z lewą.

Weszły przez drzwi. Jedna - ta, co wyszła ze spotkania i zapewne napuściła na mnie resztę. pijała mi się w żyłę, Ddrugiej nie znałem. Ogolona, ale kształtna czaszka. Czy może usiłuje pokazać, że jest tą męską częścią związku? Całe stada kolczyków - po kilka pięter w małżowinach usznych, kuleczki w nozdrzach, jedna nad brwią. Pewnie kilka jeszcze pod ubraniem, skórzanym, oczywiście: kółeczko w pępku, może w wargach sromowych?

Byłem pewien, że podejdą do mnie i się zacznie - jedna pogłaszcze po głowie, pocałuje przelotnie, kusząco, zwodniczo, i ucieknie, druga - jedną rękę wsunie w rozcięcie swojej bluzki i zacznie się głaskać po piersi, wysuwając namiętnie język, którym omiatać będzie swoje pełne wargi. Ewentualnie któraś wsunie dłoń w moje spodnie i zacznie się znęcać.

Odwróciłem na chwilę wzrok. Mlaskały, ścierwa, pomrukiwały i krótko posykiwały, widocznie gdy pieszczoty przybierały na ostrości, przechodziły w silne karesy za mocno uszczypnięty sutek, przygryziona warga, pociągnięty kolczyk, paznokietki wpite w skórę. Usłyszałem jak stęknął materac pod ich ciałami, zaszeleściła jedwabna czy jakaś tam, grunt że połyskująca kapa, pisnęła skóra koszuli, po której przejechała rozgorączkowana spocona dłoń.

Nie wytrzymałem, otworzyłem oczy i odwróciłem głowę w ich stronę. Z doświadczenia wiedziałem, że to, co widzę podnieca mnie mniej, niż to, co sobie sam projektuję, wyświetlę w mózgu. I rzeczywiście - nic się właściwie niezwykłego nie działo. Ta brunetka pielęgniareczka (( - Sandro-o-o... Och!.. - jęknęła do niej ta w skórze i z ćwiekami. Więc miała na imię wyszukanie: Sandra ) - ssała sutek swojej przyjaciółki, a obrączka w ten sutek wszczepiona co jakiś czas cicho dzwoniła jej na zębach. Raczej śmieszne, niż podniecające. Jedna ręka Sandry ugniatała drugą pierś kochanki, a druga już orała kępkę włosów na jej podbrzuszu. Ta, z kolei, choć wyglądem sugerowała mocniejszą istotę, dawała się pieścić, nic w sumie nie dając w zamian. Zaledwie tarmosiła włosy Sandry, głaskała ją po głowie, ale przede wszystkim prężyła się, wyginała, napinała mięśnie i konsumowała. Konsumowała pieszczoty.

A co ja miałem do tego? Hę? Potrzebowały obserwatora? Idiotyczne, mogły ich mieć setki, jeszcze by na tym zarobiły. Kochanka tym bardziej nie potrzebowały, nie zanosiło się na udział mężczyzny, przynajmniej w tej chwili, kiedy na nie patrzyłem. Sandra zsunęła się niżej, okrąpała językiem wypukły pępek przyjaciółki -, jak myślałem: kamyk w czarnej otoczce zdobił jej urwany kanał łączności z łonem matki. Rzuciła mi krótkie spojrzenie, przelotne, spod grzywki ciemnych włosów opadających z czoła. Hm, więc pamiętała o mnie, czyżby znazcyło to, że jakąś rolę dla mnie przeznazcyły? Jaką, do licha? Nagle Sandra odsunęła się od brzucha kochanki, wsunęła zręcznie palce za pasek spodni i kilkoma pociągnięciami zdarła je z bioder, a potem nóg, zaraz potem wyłuskała dupeczkę tej drugiej z fig. A potem zaskoczyła mnie, byłem przekonany, że zacznie energicznie pieścić językiem tę drugą, ale nie. Podniosła głowę i zachichotała:

- Mony? Wiesz, że on myśli, że go rozpalamy? - Popatrzyły na mnie obie. Uuśmiechającnęły się szeroko. Sandra odezwała się dozapytała mnie: - Myślisz, że za chwilę jedna cię dosiądzie, a druga usiądzie na twarzy? A może jedna weźmie ci do ust, a druga da cycuszki do całowania? Albo jedna weźmie ci ptaka między piersi, a druga zbombarduje biustem buźkę?

Trochę było mi głupio. Potem rozzłościłem się. A one, jak gdyby nigdy nic, wróciły do karesów. Chuj z wami, dziwki cholerne. Popatrzyłem na swoje pęta. Niecielawie. Zwyczajne pasy rzepów, ale sprawne i dobrez trzymające. Oczywiście nie rezygnowałem, napiąłem mięśnie, zatzreszczałyzatrzeszczały rzepy i czybachyba jeszcze mocniej przywarły do siebie haki i pętle. Tak się nie da. Nogi... To samo. Głowa? Głowa wolna, ale jakiż mam zasięg głowągłowy? Zacząłem napinać i zwalniać mięśnie przegubów, starałem się maksymalnie wyszczuplećś w tym miejscu, ale czy mi się uda?

A one się podjarały nieźle. Już obie był y nagie, jedna z ogoloną głową i kępką złosityychzłocistych włosów na zbiegu szczupłych kształtnych nóg, druga wygolona w tym miejscu, co mi pozwalało dobrze spenetrować spojrzeniem wnętrze jej brzoskwinki, przecinanej ruchliwym języczkiem tej drugiej. Mimo woli poczułem falę pewnego podniecenia. Cholera, było by miło wpaść tam na chwilę, na tę kanapę, possać cycuszki, wtulić się w szyje, przywrzeć całym ciałem do gładkiej skóry, wbić się klinem uda między uda dziewczyn, poczuć na nim twardą kość łona. Poruszałaby się w górę i w dół, w górę i w dół... I całować, całować, lizać... Trysnąć, i potem...

Odwróciłem się i wyłączyłem. Wyłączyłem zmysły. Zapadłem się w siebie. Leniwie obmyślałem zemstę, potem pomyślałem, że mogę nie mieć na nią szans. Jeśli to jakieś pierdolone szalone wilczyce z jakiegośż ekstremistycznego odłamu organizacji kochających inaczej?.. Mogą zakończyć swoją cielesną mszę rytuialnym mordem... Stop, przecież muszą być jeszcze inne baby? Chociażby ta z taksówki? Może na sali były jeszcze inne? N a pewno, nikttk mi nie powie, że decyzja o moim porwaniu zapadłaał wtedy, gfdy jedna z nich wyszła z saloniku pod sam już koniec spotakania. Nie zdążyłyby tego zorganizować! Na pewnosto procent.. Ale czy to dla mnie dobzrze, czy źle - grozi mi czarna msza o i ofiaoranmy nóżmóś w sercu, czy tylko pokpią sobie ze mnie i wypuszczą. DLACZEGO ZE MNIE?!!

Kiedy oprzytomniałem, wróciłem duchem i ciałem do pokoju dziewczyny wstawały z łoża. Miękkie, takie kisielowate, zwiewne... Najlepiej wyglądałaby i najlepiej by im było teraz w basenie z kryształową wodą, wiłyby się w nim, leniwie poruszały ręką albo nogą, opłukiwały twarze chłodną przeźroczystą wodą... A ta chłodziłaby je całe, i ich piersi, mięknące sutki, rozpalone łona.

Tfu! Co to ja, rzecznikiem prasowym jestem ich chuci, czy poetą zmysłowym? Te zarazy zadarły ze mną i odpowie...

- Gdzie wy? - wrzasnąłem widząc, że nawet nie ubrawszy się do końcva zamierzają wyjść z pokoju. - Co to znaczy, cholery durne. Wypuśćcie... - Wyszły uśżmiechają się do mnie, a może ze mnie kpiąc. - ... mnie... - jęknąłem.

Zostałem sam. Dobra. Pożałujecie. Oddychałem chwilę miarowo, starając się dopalić telenem kaśżdą komórkę ciała, zpremedytacją poganiałem krew do nóg i rąk, lewą rękę pchałem w fdół, prawą - odwrotnie: ciągnąłem do góry. Coż powinno pżuścić. Nie puszczało. Zmagałem się minutę i odpuściłem. Ale nie z kretesem. Po trzech minutach przystąpiłem do powonownego ataku na pęta.

Drtewi odtzworzyły się i weszła Sandra. W miękkim puchatym szlafroczku. Świeżutko wykąpana, pachnąca, jak z reklamówki - z kropelkami wody na koniuszkach sklejonych kosmyczków włosów. Podeszła do mnie.

- Dziecko... - powiedziałem. Kobiety w każdym wieku lubią, kiedy się je odmładza, Snadra już była w tym wieku, kiedy napewno to lubiła. - ... Źle mnie zrtozumiałyście. Chciałem obrazowo zilustrować swoje podejście do tematu. Zamiast lesbijek mogłem przytoczyć budowniczych mostów, czy kelnerów pociągów TransAmu, czy cholera wie, kogo jeszcze! Czy w moich słowach był choć cień osądu, w ogóle - sądu? Przyznaj, że nie. Po prosu - przykład. A to że wy zareagowałyście tak mocno może świadczyć o kompleksie, nieprawdzaż?

Podeszła jeszcze bliżej i kusząco przejechała koniuszkiem języka po wargach, od kącika ust do drugiego. Mmm...

- Ja?! Ja seksista? Maqcei di dupy wywiad, koleżanko. Ja uwielbiam kobiety - zdecydowałem, że mogę sobie pozwilić na odrobinę humowru: - Nawet bez frytek! Ja...

- Mmm?.. - mruknęła w moje ucho. - Udziemy do przodu, co?

Nie sprzeczałem się. Ale też nie zostawiłem spraw swojemu losowi. Uspokoiłem się, sprawdziłem możśliwości organizmu. Erekcję dziabli wzięli.

- Nie skozcy mi nikt na plecy? - tchnąłem w ucho pytanie.

Poczekaj, dam ci ja "och"! - obiecłaem jej w duchu. Napręśyłem się, skoncentrowałem. Moja palica wysterczowała jak lala. Dziewczyna odsunęła mnie, po patzryła w dół i jęknęła widząc co się na nią czai. Ale nie śpeiszyłem się, teraz już nie. Wymuskałem językiem oba sutki, aż stały się wielkie i twarde jak polery do zarzucania na nie cum. Gdy zacząłem kąsać brzuch jego spazmy niemal rozbiły mi wargi. Była gotowa, ugotowana.

Jej ręce wczepiły się w moje łopatki, paznokcie wpiły się w ciało. Syknąłem i szybko odczepiłem jedną rękę, i zanim się zoeirnotwała przycisnąłem ją do krawędzi łóśka i przypasałem taśmą z rtzepem. Potem to smao zrobiłem z drugą ręką.

Nogi mnie nie interesowały- Sanda na krtką chwilę jakby odzyskała prtzytomność, zerknęła na mnie z zainteresowaniem i - jak sąduoiąłem - przyzwoleniem i ponagleniem. Wolno wysnąłem się z niej, potarłem główką o jej nabrzmiałą łechtaczkę i wjechałem ponownie. Jęczała, jęczała i jęczała.

- Masz pojęcie kim jestem? - szrepnąłem. Nie usłyszała. Klsasycznie. - Przybyłem na Zoiemię wieki temu. Nie uwierzysz mi, ale i tak ci powiem. To już taki rodzaj sportu - szukanie takiej, co uwierzy. Ale do rzeczy - jestem nieziemcem. Wiesz? Obby. Alien. - Jęknęła jeszcze raz. Nie był to komnetarz do moich słó

w tylko do ruchu penisa. - Przybrałem, bo musiałem postać człowieka, i tak soboe w tym stroju trwam, rozhumiesz? W końcu postanowiłem ustawić się zawodowo tak, by osiągnąć maksymalnie dużo przy minimalnym wysiłku. I wyszło mi, że najlepeij będzie, jak zacznę opowiadać wam nasze bajki i story z naszych form rozrywki. I - voila! - oto jest Jagmot De Voint!

Zesztywniała pode mną, wytrzeszczyła oczy. Klasyka i standard. Nihol novi sub sole...

- Tylko w jednym nie uległem waszej dziwnej Ewolucji - nie pozwoliłem sobie połączyć otworu konsumpcyjnego i elementu komunikacyjnego. Bo kto to widział - nie mogę rozmawiać, kiedy jem, i nie mogę jeść, kiedy się komunikuję. Zapytaj mnie, czym się odzżywiam - zaproponowałem. Nie skorzystała z propozycji. Metabole paralizujące już trysnęły i zaczęły działać.

Odbra, czas przystąłpić do uczty. Może nie jestem człowiekiem, ale większość tego, co ludzkie nie jest mi obce, że tak powiem. Podniecienie przed ucztą - też.

- Widzisz terazu, na własnym ciele, że oddzielenie dwu tak ważnych fuckji, jak komunikacja i konsumpcja są bardzo ważne. Dzięki temu mogę sobie z tobą rozmawiać, czy teżś do ciebie przemawiać, i jednocześnie cię podjadać.

- Pardon. Sę pewne niedogodności takiego oddzielenia otworu konsumpcyjnego i pala trawiennego, lae wam, ludziom też się odbija, choć macie to w jednym...