Nie wiem, co mnie podkusiło, żeby aż tak się "wyszczerzać" na tym spotkaniu. Wprawdzie szczerość w kontaktach z czytelnikami była elementem mojej filozofii - skoro wczepiłem się w zawód pisarza, skoro ludzie inwestują w moją produkcję, to należą im się maksymalnie szczere odpowiedzi, ale może bez przesady. Stąd, chętny czy nie, ale nie odmawiałem nigdy spotkań i promocji, a na spotkaniach starałem się być jak tylko to możliwe szczery. No, bez przesady, na pytanie czy zdradzam żonę przy każdej okazji odpowiedziałbym, że nie.

- ... Skoro więc widzę jakiś problem, i chcę o nim pisać zastanawiam się jak trafić z tym do czytelnika - mówiłem. - Czasem używa się hiperboli, starego jak świat chwytu - przesada, maksymalizacja. Biorę zatem jakiś problem, powiększam go do absurdu i prezentuję czytelnikowi jak gdyby nigdy nic, jakby było to coś normalnego. Niech sam pomózguje - uśmiechnąłem się miło do sali. - Jeśli więc piszę, że Afroamerykanie zawładnęli Ameryką, to nie jest to wyraz mojego strachu czy próba prekognicji, nie. Po prostu ja widzę problem w nadal istniejącym podziale na białą i czarną Amerykę i chcę na to zwrócić uwagę innych. Nie jest ta ta powieść wyrazem moich poglądów, nie jestem ani rasistą, ani członkiem Czarnych Panter. Gdybym napisał powieść, w której tylko lesbijki mogą wziąć udział w podróżach kosmicznych, to też nie znaczyłaby ona, że jestem lesbijką, ani że chciałbym nią być, ani że je potępiam.

Jedna z uczestniczek wstała i wyszła. Lesbijka? Hałas odsuwanego krzesła zwrócił na nią uwagę niemal całej sali. Gdy twarze zwróciły się z powrotem w moim kierunku, postarałem się bez słów skomentować wyjście tej dziewczyny. Udało mi się - rozległ się głośny śmiech, a potem oklaski. Często udawało mi się dobrze wykorzystać swoje jakieś tam umiejętności aktorskie. To był dobry moment na zakończenie spotkania.

Podziękowałem Heriessie za udane spotkanie, zwyczajowo obiecałem jej, że wpadnę tu w każdej chwili, a sobie, że będę unikał jej księgarni. Wyszedłem na ulicę. Spacerek czy siedzenie w korku? Korek, zdecydowałem, posiedzę, podumam. Akurat zwalniała taksówka, podskoczyłem w jej kierunku, gdy stanęła wskoczyłem do wnętrza i powiedziałem do dziewczyny w szopie dredów za kierownicą:

Drzwi odskoczyły, a gdy odwróciłem się do nich zobaczyłem tylko wsuwającą się do wnętrza szczupłą kobiecą dłoń z jakąś puszką w dłoni. Z dyszy aerozolu wystzrzeliła smuga wonnej mgiełki. Wonnej i mrożącej. Coś się takiego zrobiło, że nie potrafiłem utzrymać głowy w pionie. Zaczęła opadać do tyłu. Przed oczami przeleciał mi przód taksówki, odnotowałem, że kierowca wysunęła się niemal do połowy z wozu. Wiedziała, co się dzieje?! Zakrztusiłem się i zwaliłem w ciemność.

Odzyskując przytomność poczułem plamę chłodu na skórze w zgięciu łokcia. Poderwałem głowę pod wpływem niedobrego przeczucia, i miałem rację - igła już ulatywała w przestrzeń, chłodny wacik pocierał moją skórę. Szarpnąłem się, ale niewiele miałem wolności - dwa ruchy kończynami i głową wyjaśniły mi moje położenie. Przypięty pasami do solidnego szpitalnego łóżka. Pokój zwyczajny, sypialnia, olbrzymie owalne łoże. Dwa trema po obu stronach, miliony flakoników i słoiczków na nich. Dziewczyna ze strzykawką byłą tą samą, która podjechała taryfą pod księgarnię Heriessy. Nic dziwnego - szprycerka jakaś cholerna.

Weszły przez drzwi. Jedna - ta, co wpijała mi się w żyłę, drugiej nie znałem. Ogolona, ale kształtna czaszka. Czy może usiłuje pokazać, że jest tą męską częścią związku? Całe stada kolczyków - po kilka pięter w małżowinach usznych, kuleczki w nozdrzach, jedna nad brwią. Pewnie kilka jeszcze pod ubraniem, skórzanym, oczywiście: kółeczko w pępku, może w wargach sromowych?

Odwróciłem na chwilę wzrok. Mlaskały, ścierwa, pomrukiwały i krótko posykiwały, widocznie gdy pieszczoty przybierały na ostrości, przechodziły w silne karesy za mocno uszczypniętTy sutek, przygryziona warga, pociągnięty kolczyk, paznokietki wpite w skórę. Usłyszałem jak stęknął materac pod ich ciałami, zaszeleściła jedwabna czy jakaś tam, grunt że połyskująca kapa, pisnęła skóra koszuuli, po której przejeachała rozgorączkowana spocona dłoń.

Nie wytrzymałem, otworzyłem oczy i odwróciłem głowę w ich stronę. Z doświadczenia wiedziałem, że to, co widzę podnieca mnie mniej, niż to, co sobie sam projektuję, wyświetlę w mózgu. I rzeczywiście - nic się właściwie niezwykłego nie działo. Ta pielęgniareczka ( - Sandro-o-o... Och!.. - jęknęła do niej ta w skórze i z ćwiekami. Więc miała na imię wyszukanie: Sandra ) - ssała sutek swojej przyjaciółki, a obrączka w ten sutek wszczepiona co jakiś czas cicho dzwoniła jej na zębach. Raczej śmieszne, niż podniecające. Jedna ręka Sandry ugniatała drugą pierś kochanki, a druga już orała kępkę włosów na jej podbrzuszu. przyjaciółki. Ta, z kolei, choć wyglądem sugerowała mocniejszą istotę, dawała się pieścić, nic w sumie nie przedsiębiorąc dając w zamian. Zaledwie tarmosiła włosy Sandry, głaskała ją po głowie, ale przede wszystkim prężyła się, wyginała, napinała mięśnie i konsumowała. Konsumowała pieszczoty.